Pieter

Pieter, een ontzettend behulpzame 57-jarige man uit Roosendaal, kwam na 30 jaar helaas vorig jaar zonder werk te zitten en viel in een groot gat. Met zijn zeeën van tijd besloot hij iets nuttigs te doen en vond via een maatjesproject een ontzettend leuke match bij een 88-jarige meneer die ook op zoek was naar wat gezelschap. Dit is zijn verhaal:

Na 30 jaar kwam ik zonder werk te zitten en met gigantisch veel tijd om handen waar ik niet goed raad mee wist. Ik was altijd veel onder de mensen geweest. Ik had altijd collega’s om me heen en de hele dag door klantcontact of contact met leveranciers. En dan opeens valt alles pats boem weg.

Naarmate de maanden vorderden, wilde ik toch maar iets met die vrije tijd gaan doen en was ik op zoek naar menselijk contact. Ik ging rond snuffelen en kwam bij NLvoorelkaar terecht. Hier vond ik een hulpvraag die me wel aansprak van een maatjesproject en zo belandde ik na een tijdje samen met een coördinator bij een 88-jarige meneer op de bank voor een kennismaking. Eens kijken of er een klik was. Na de kennismaking spraken we af dat ik een keer in de twee weken langs zou komen.

Ik ging een week later voor het eerst op bezoek, we dronken samen koffie en ik luisterde naar zijn verhaal. Hij vertelde dat hij een klein netwerk had en zijn zoon ver weg woonde. Ik vond het leuk om naar hem te luisteren, want daar ben je natuurlijk voor als vrijwilliger, je bent er voor de ander. Maar je kunt zelf ook je verhaal kwijt. En zo werd het tweerichtingsverkeer en ontstond er een hele leuke band. We maakten van een keer in de twee weken, een keer in de week. En soms ging ik er zelfs twee keer in de week naartoe. Soms bracht ik wat lekkers mee, of wat bloemen, want daar hield hij van. Ik vond het leuk om een glimlach bij hem op zijn gezicht te toveren. Terwijl het voor mij niets voorstelde, vond hij het helemaal geweldig. Ik dacht dan wel eens als ik wegging: ‘Zou die man nu weer twee weken moeten wachten tot er iemand komt?’

Ik merkte aan hem dat hij het heel erg fijn vond als ik kwam. Hij kon alles tegen me zeggen en andersom ook. Wat ik heel leuk vond was wanneer hij over vroeger vertelde. Over de oorlog en over zijn jaren die hij werkte. Hij vertelde wel eens wat dingen dubbel, maar ach, dat nam ik voor lief. 

Inmiddels is hij opgenomen in een tehuis, maar mijn bezoekjes aan hem gaan gewoon door. Gelukkig zijn de regels weer versoepeld na de strenge Corona-maatregelen en kan  ik hem ook daar gewoon bezoeken.

Onlangs heb ik een tweede maatje gekregen. Met hem ga ik ook weer proberen zo’n leuke band op te bouwen. Ik kan het iedereen aanraden die tijd heeft en sociaal is ingesteld. Je moet het wel leuk vinden om verhalen aan te horen en het is wel handig als je zelf ook wat kunt vertellen. Met deze twee mensen is het niet mogelijk om naar buiten te gaan. Maar normaal gesproken hoef je niet binnen te blijven, je kunt dan ook even boodschappen gaan doen of gaan wandelen of zo.